Elektrownie jądrowe od dekad odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu struktury produkcji energii elektrycznej na świecie. Ich znaczenie wykracza jednak poza prosty udział w miksie energetycznym – wpływają one na stabilność pracy całego systemu elektroenergetycznego, bezpieczeństwo dostaw, rozwój przemysłu oraz politykę klimatyczną. Analiza ich roli staje się szczególnie istotna w kontekście transformacji energetycznej, rosnącego udziału źródeł odnawialnych oraz konieczności redukcji emisji gazów cieplarnianych.
Charakterystyka pracy elektrowni atomowych w systemie elektroenergetycznym
Elektrownie jądrowe to źródła wytwórcze o dużej mocy jednostkowej, pracujące zazwyczaj w trybie podstawowym, czyli przy wysokim współczynniku wykorzystania mocy przez większość roku. Taki sposób pracy czyni z nich filar stabilności systemu, szczególnie w krajach o dużym zapotrzebowaniu na energię elektryczną i ograniczonych zasobach paliw kopalnych. Podstawową cechą wyróżniającą energetykę jądrową jest połączenie wysokiej dyspozycyjności, przewidywalności produkcji oraz niewielkiej podatności na warunki atmosferyczne.
Stabilność pracy elektrowni jądrowych opiera się na fizyce reakcji rozszczepienia jąder atomowych, która zachodzi w sposób kontrolowany w reaktorze. Paliwo jądrowe charakteryzuje się ogromną gęstością energetyczną – niewielka masa uranu lub innego materiału rozszczepialnego umożliwia wytworzenie ogromnych ilości energii przez długi czas. Pozwala to na budowanie zapasów paliwa na wiele miesięcy, a nawet lat do przodu, co w znacznym stopniu zwiększa **bezpieczeństwo** energetyczne kraju oraz uniezależnia produkcję od krótkoterminowych wahań na rynkach surowców.
W przeciwieństwie do źródeł odnawialnych, takich jak farmy wiatrowe czy instalacje fotowoltaiczne, elektrownie jądrowe nie są uzależnione od zmienności warunków pogodowych. Produkcja energii z atomu nie zależy od prędkości wiatru, nasłonecznienia czy warunków hydrologicznych, co pozwala operatorom systemu przesyłowego planować pracę bloków jądrowych z wyprzedzeniem i redukować margines niepewności. Taka przewidywalność ma kluczowe znaczenie przy bilansowaniu systemu, zwłaszcza w okresach szczytowego zapotrzebowania.
Jednocześnie elektrownie jądrowe, ze względu na swoją konstrukcję i wymogi bezpieczeństwa, mają ograniczoną elastyczność regulacyjną. Choć nowoczesne reaktory są w stanie zmieniać moc w pewnym zakresie, nie są tak szybkie w reagowaniu jak niektóre elektrownie gazowe czy bateryjne magazyny energii. W praktyce oznacza to, że pełnią one głównie funkcję stabilnego źródła mocy podstawowej, wokół którego buduje się całą resztę bilansu systemu elektroenergetycznego.
Kolejnym aspektem charakterystyki pracy elektrowni jądrowych jest ich wpływ na parametry jakościowe energii, takie jak częstotliwość i napięcie w sieci. Duże, synchroniczne generatory elektrowni jądrowych zapewniają istotny wkład w tzw. inercję systemu, czyli zdolność do przeciwstawiania się nagłym zmianom częstotliwości. W systemach z dużym udziałem źródeł odnawialnych opartych na przekształtnikach energoelektronicznych (np. farmy fotowoltaiczne, nowoczesne farmy wiatrowe), rola klasycznych źródeł wirujących, takich jak bloki jądrowe, rośnie, ponieważ to one częściowo stabilizują parametry pracy sieci.
Inercja systemowa, wynikająca z mas wirujących wirników generatorów, pozwala zyskać czas na reakcję automatycznych i ręcznych systemów regulacyjnych w sytuacjach zakłóceniowych. Gwałtowne odłączenie dużego odbiorcy, nagły spadek produkcji odnawialnej czy awaria linii przesyłowej mogą spowodować wahania częstotliwości. Wysoki udział źródeł synchronicznych, takich jak elektrownie jądrowe, amortyzuje te zmiany, chroniąc system przed utratą stabilności.
Warto też zwrócić uwagę na aspekt ciągłości pracy reaktorów. Typowy cykl paliwowy w nowoczesnej elektrowni jądrowej trwa wiele miesięcy, a planowane postoje remontowo–paliwowe są precyzyjnie synchronizowane z zapotrzebowaniem na energię, często w okresach niższego zużycia, np. wiosną lub jesienią. Dzięki temu wpływ wyłączeń na stabilność systemu można z wyprzedzeniem zminimalizować poprzez odpowiednie zarządzanie dostępnymi mocami w innych segmentach wytwarzania.
Z perspektywy długoterminowej polityki energetycznej elektrownie jądrowe stanowią narzędzie kształtowania stabilnego, przewidywalnego miksu wytwórczego. Koszty inwestycyjne są wysokie, ale koszty paliwa i eksploatacji – relatywnie niskie, co przy długim okresie życia jednostek przekłada się na konkurencyjność kosztową w horyzoncie kilkudziesięciu lat. Ta długowieczność sprzyja budowaniu strategii rozwoju sieci oraz planowania modernizacji innych źródeł wytwórczych w sposób, który nie zagraża stabilności zaopatrzenia w energię elektryczną.
Wpływ elektrowni jądrowych na bezpieczeństwo i stabilność krajowych systemów energetycznych
Bezpieczeństwo energetyczne, rozumiane jako zdolność państwa do zapewnienia stabilnych dostaw energii po akceptowalnych cenach, w dużym stopniu zależy od struktury źródeł wytwórczych oraz stopnia uzależnienia od importu paliw. Elektrownie jądrowe, dzięki koncentracji energii w paliwie i możliwości magazynowania go na miejscu w znacznych ilościach, stanowią ważny element wzmacniający niezależność energetyczną. Nawet przy konieczności importu części paliwa, ryzyko przerw w dostawach jest znacznie mniejsze niż w przypadku gazu ziemnego czy ropy naftowej, które wymagają ciągłych dostaw rurociągami lub tankowcami.
W wielu krajach rozwinięta energetyka jądrowa jest narzędziem ograniczania wpływu wahań cen paliw kopalnych na krajowy rynek energii elektrycznej. Produkcja z reaktorów jądrowych charakteryzuje się niewielką zmiennością kosztów jednostkowych w czasie, co czyni ją stabilizatorem cen hurtowych energii. Przy rosnącym udziale źródeł odnawialnych, których produkcja jest zmienna i często trudna do prognozowania, posiadanie dużego udziału stabilnej generacji bazowej z atomu ogranicza ryzyko gwałtownych wzrostów cen w okresach niskiej generacji wiatrowej i słonecznej.
Stabilność systemu to nie tylko kwestia mechanizmów fizycznych, ale także zdolności do pokrycia szczytowych obciążeń i radzenia sobie z sytuacjami awaryjnymi. Elektrownie jądrowe, jako źródła wysokiej mocy, w istotny sposób kształtują tzw. margines mocy, czyli różnicę między dostępną mocą w systemie a szczytowym zapotrzebowaniem. Wysoki margines mocy zwiększa odporność systemu na nieprzewidziane awarie, przestoje lub warunki pogodowe wpływające na inne rodzaje generacji.
Jednocześnie obecność dużych jednostek wytwórczych wiąże się z wyzwaniami. Nagła utrata bloku jądrowego o mocy rzędu kilkuset czy ponad tysiąca megawatów stanowi poważne zakłócenie dla systemu, które musi zostać skompensowane odpowiednią rezerwą mocy i sprawnie działającymi mechanizmami regulacji częstotliwości. Dlatego systemy z rozbudowaną energetyką jądrową wymagają dobrze rozwiniętych struktur rezerw oraz sieci przesyłowych, umożliwiających szybkie dostarczenie zastępczej mocy z innych obszarów lub źródeł.
Kluczową korzyścią z punktu widzenia stabilności jest natomiast bardzo wysoka przewidywalność planowych wyłączeń i niski odsetek awaryjnych przestojów. Dojrzałe systemy eksploatacji reaktorów, rygorystyczne procedury bezpieczeństwa i zaawansowane programy utrzymania ruchu sprawiają, że nieplanowane wyłączenia są stosunkowo rzadkie. W połączeniu z długim czasem pracy między postojami planowymi umożliwia to precyzyjne modelowanie dostępnej mocy w systemie w horyzoncie wielu miesięcy.
Istotnym aspektem wpływu energetyki jądrowej na system krajowy jest także jej rola w osiąganiu celów klimatycznych. Produkcja energii elektrycznej w reaktorach jądrowych wiąże się ze znikomą emisją dwutlenku węgla w całym cyklu życia instalacji, zwłaszcza w porównaniu z elektrowniami opalanymi węglem czy gazem. Dzięki temu państwa z rozwiniętą energetyką jądrową mogą jednocześnie utrzymywać wysoki poziom bezpieczeństwa energetycznego i redukować emisje, co w kontekście rosnącej presji regulacyjnej i kosztów uprawnień do emisji staje się ogromną przewagą konkurencyjną.
Wymiar polityczny roli elektrowni jądrowych w systemie energetycznym jest równie istotny jak wymiar techniczny. Decyzja o budowie reaktora oznacza wieloletnie zobowiązanie finansowe i technologiczne, ale również możliwość wzmocnienia pozycji kraju w regionie jako stabilnego dostawcy energii. Dla części państw energetyka jądrowa staje się narzędziem dyplomacji gospodarczej i elementem budowy długoterminowych partnerstw przemysłowych, które obejmują nie tylko wytwarzanie energii, lecz także transfer technologii, rozwój kadr inżynierskich oraz udział w międzynarodowych programach badawczych.
Bezpieczeństwo krajowego systemu energetycznego w coraz większym stopniu zależy od odporności na skrajne zdarzenia: długotrwałe fale upałów, susze, powodzie, a także cyberataki czy kryzysy geopolityczne. W tym kontekście elektrownie jądrowe są zarówno wyzwaniem, jak i atutem. Z jednej strony wymagają zaawansowanych systemów ochrony fizycznej i informatycznej. Z drugiej – ich ciągłość pracy i możliwość gromadzenia paliwa na miejscu sprawiają, że stanowią one filar odporności systemu na zakłócenia w łańcuchach dostaw oraz wahania na rynkach paliw.
Warto też podkreślić, że energetyka jądrowa wymusza wysoki poziom profesjonalizacji instytucji odpowiedzialnych za nadzór nad sektorem. Silne organy regulacyjne, klarowne procedury licencjonowania, rozbudowany system szkoleń i audytów bezpieczeństwa przekładają się na podniesienie ogólnej jakości zarządzania systemem energetycznym. Takie otoczenie instytucjonalne sprzyja wdrażaniu innowacji, rozwijaniu nowoczesnych standardów technicznych oraz umacnianiu kultury bezpieczeństwa w całym sektorze energetyki.
Wreszcie, rozwój energetyki jądrowej wpływa na strukturę sieci przesyłowych. Budowa dużych bloków jądrowych wymaga inwestycji w linie wysokich napięć o odpowiedniej przepustowości, co z kolei podnosi ogólną odporność infrastruktury sieciowej i umożliwia lepszą integrację różnych rodzajów generacji, w tym rozproszonych źródeł odnawialnych. Wzmacnianie sieci wokół lokalizacji elektrowni jądrowych często staje się impulsem do szerszej modernizacji infrastruktury przesyłowej i dystrybucyjnej w całym kraju.
Integracja elektrowni atomowych z odnawialnymi źródłami energii i przyszłość miksu energetycznego
Transformacja energetyczna, napędzana potrzebą dekarbonizacji gospodarki i poprawy jakości powietrza, prowadzi do dynamicznego wzrostu udziału odnawialnych źródeł energii w wielu krajach. Energetyka wiatrowa i słoneczna, choć przyjazne dla klimatu, wprowadzają jednak znaczną zmienność i nieprzewidywalność produkcji, co zwiększa wymagania wobec systemu w zakresie elastyczności i rezerw mocy. W tym kontekście rola elektrowni jądrowych wymaga nowego spojrzenia – nie tylko jako źródeł bazowych, ale jako elementu synergicznego z OZE.
Jednym z kluczowych wyzwań jest dostosowanie pracy elektrowni jądrowych do systemów, w których w godzinach wysokiej generacji z OZE może dochodzić do nadpodaży mocy. W tradycyjnym modelu reaktory pracują z wysokim współczynnikiem obciążenia, umożliwiając możliwie maksymalne wykorzystanie kapitałochłonnej inwestycji. Jednak rozwój technologii regulacji mocy, projektowanie reaktorów z myślą o pracy w trybie śledzenia obciążenia oraz nowe modele rynkowe sprawiają, że energetyka jądrowa może w coraz większym stopniu współpracować z niestabilnymi źródłami odnawialnymi.
W wielu krajach wprowadzane są mechanizmy rynkowe, które premiują dostępność mocy i zdolność do zapewnienia stabilności systemu, a nie tylko samą produkcję energii. W takich warunkach elektrownie jądrowe, oferujące przewidywalną dostępność i wysoki poziom niezawodności, mogą generować dodatkowe przychody z tytułu usług systemowych, takich jak rezerwy wirujące czy regulacja częstotliwości. To z kolei zwiększa ich atrakcyjność ekonomiczną i uzasadnia dostosowanie pracy reaktorów do bardziej elastycznych profili produkcji.
Kluczowe znaczenie ma także postęp technologiczny w samych reaktorach. Nowe generacje elektrowni jądrowych, w tym reaktory generacji III+ oraz koncepcje małych reaktorów modułowych (SMR), projektowane są z uwzględnieniem potrzeb współczesnych systemów elektroenergetycznych. Charakteryzują się one wyższym poziomem pasywnego bezpieczeństwa, większą elastycznością operacyjną oraz możliwością stopniowego przyłączania modułów do systemu. Dzięki temu łatwiej jest dopasować ich moc do lokalnego zapotrzebowania i istniejącej infrastruktury sieciowej.
Małe reaktory modułowe, oferujące niższe jednostkowe moce oraz krótsze czasy budowy, mogą stać się istotnym elementem miksu energetycznego tam, gdzie budowa dużych bloków klasycznych jest utrudniona z powodów finansowych, geograficznych czy społecznych. Ich integracja z lokalnymi systemami ciepłowniczymi i przemysłowymi pozwala na wykorzystanie ciepła odpadowego do produkcji ciepła sieciowego, pary technologicznej czy nawet wodoru. W ten sposób energetyka jądrowa wychodzi poza tradycyjną rolę producenta energii elektrycznej i staje się filarem niskoemisyjnego systemu energetycznego obejmującego także sektor ciepłowniczy i przemysł ciężki.
Synergia między OZE a atomem widoczna jest również w długoterminowych scenariuszach dekarbonizacji. W wielu analizach systemowych połączenie wysokiego udziału źródeł odnawialnych z dużym udziałem energetyki jądrowej pozwala osiągnąć ambitne cele klimatyczne przy niższych kosztach niż w modelach zakładających pełną rezygnację z atomu. Elektrownie jądrowe zapewniają tzw. moc dyspozycyjną o niskiej emisji, która zastępuje konwencjonalne jednostki węglowe i gazowe jako zabezpieczenie systemu w okresach niskiej generacji wiatrowej i słonecznej.
Rozwój technologii magazynowania energii elektrycznej – bateryjnych, elektrownie szczytowo–pompowych, magazynów wodorowych – zmienia sposób, w jaki systemy energetyczne radzą sobie ze zmiennością OZE. Jednak nawet przy znacznym rozwoju magazynów, posiadanie w systemie stabilnych, niskoemisyjnych źródeł takich jak elektrownie jądrowe zmniejsza skalę koniecznych inwestycji w magazynowanie i ogranicza potrzebę utrzymywania dużych mocy gazowych w rezerwie. Jest to szczególnie istotne dla krajów o ograniczonych możliwościach geograficznych budowy nowych elektrowni szczytowo–pompowych lub o wysokiej zależności od importu gazu.
Istotną płaszczyzną integracji atomu z OZE jest także planowanie przestrzenne i rozwój sieci przesyłowych. Lokowanie elektrowni jądrowych w pobliżu dużych centrów zapotrzebowania lub w punktach o strategicznym znaczeniu dla systemu przesyłowego może ułatwiać integrację rozproszonych źródeł odnawialnych w innych regionach kraju. Główne linie przesyłowe, budowane z myślą o odbiorze energii z dużych bloków jądrowych, równocześnie tworzą infrastrukturę umożliwiającą przesył nadwyżek energii z farm wiatrowych i fotowoltaicznych, zmniejszając ryzyko lokalnych przeciążeń sieci.
Na kierunek rozwoju miksu energetycznego wpływa również akceptacja społeczna. Energetyka jądrowa budzi w wielu społeczeństwach silne emocje, wynikające zarówno z historycznych awarii, jak i z obaw dotyczących odpadów promieniotwórczych. Z drugiej strony rosnąca świadomość konsekwencji zmian klimatu, konieczność odchodzenia od węgla oraz obawy przed uzależnieniem od importu gazu powodują stopniową zmianę opinii publicznej. W niektórych krajach obserwuje się powrót do dyskusji o roli atomu jako stabilnego, niskoemisyjnego źródła energii wspierającego rozwój OZE.
Kluczowe dla przyszłości energetyki jądrowej w miksie energetycznym jest odpowiednie podejście do edukacji, transparentności i dialogu społecznego. Rzetelne informowanie o ryzykach, korzyściach, standardach bezpieczeństwa i planach gospodarki odpadami jądrowymi jest warunkiem budowania zaufania społecznego. Jedynie przy wysokim poziomie akceptacji możliwe jest długofalowe utrzymanie i rozwój infrastruktury jądrowej, która ze względu na swoją skalę i trwałość ma wpływ na kilka pokoleń odbiorców i pracowników sektora energetycznego.
Przyszłość krajowych systemów energetycznych będzie kształtowana przez połączenie dynamicznie rozwijających się OZE, modernizowanej infrastruktury sieciowej, technologii magazynowania energii oraz nowych modeli rynkowych. W tym kontekście elektrownie jądrowe zachowają, a w wielu przypadkach wzmocnią swoją rolę jako fundament stabilności, gwarantując krajom nie tylko niskoemisyjne, lecz także przewidywalne i odporne na kryzysy dostawy energii. Ostateczny kształt miksu będzie różnić się w zależności od uwarunkowań lokalnych, jednak dla wielu państw integracja energetyki jądrowej z odnawialnymi źródłami pozostanie jednym z najbardziej efektywnych sposobów osiągnięcia celów klimatycznych przy zachowaniu wysokiego poziomu **niezawodność** i **bezpieczeństwo** dostaw energii.
Aspekty przemysłowe, regulacyjne i technologiczne rozwoju energetyki jądrowej
Rozpatrując wpływ elektrowni atomowych na stabilność krajowych systemów energetycznych, nie można pominąć szerokiego tła przemysłowego i regulacyjnego, które decyduje o realnych możliwościach rozwoju tego sektora. Budowa i eksploatacja elektrowni jądrowych wymaga istnienia zaawansowanego zaplecza inżynieryjnego, krajowego przemysłu zdolnego do tworzenia wyspecjalizowanych komponentów, a także wykwalifikowanej kadry naukowo–technicznej. Państwa, które inwestują w energetykę jądrową, często jednocześnie wzmacniają własny potencjał badawczo–rozwojowy oraz kompetencje w dziedzinach pokrewnych, takich jak inżynieria materiałowa, automatyka czy cyberbezpieczeństwo.
Wymiar przemysłowy obejmuje cały łańcuch wartości – od projektowania i budowy reaktorów, przez produkcję paliwa jądrowego, po usługi związane z serwisem, modernizacją i likwidacją zużytych instalacji. Rozwój tych segmentów sprzyja tworzeniu wysokospecjalistycznych miejsc pracy, które przyczyniają się do wzrostu innowacyjności gospodarki. Jednocześnie koncentracja kompetencji jądrowych w jednym kraju zwiększa jego niezależność technologiczną oraz możliwość świadczenia usług eksportowych dla innych państw rozwijających własne programy jądrowe.
Aspekt regulacyjny jest kluczowy z punktu widzenia stabilności systemu. Energetyka jądrowa funkcjonuje w jednym z najbardziej rygorystycznych reżimów regulacyjnych spośród wszystkich gałęzi przemysłu. Krajowe organy dozoru jądrowego odpowiadają za ocenę projektów, nadzór nad budową, wydawanie licencji eksploatacyjnych oraz ciągłe monitorowanie bezpieczeństwa pracy reaktorów. Silne i niezależne instytucje regulacyjne, działające w oparciu o międzynarodowe standardy i najlepsze praktyki, budują zaufanie zarówno wśród obywateli, jak i partnerów zagranicznych.
Regulacje dotyczą również rynku energii. Elektrownie jądrowe, ze względu na skalę nakładów inwestycyjnych oraz charakter kosztów, wymagają stabilnych i przewidywalnych ram prawnych na dziesięciolecia. Mechanizmy takie jak długoterminowe kontrakty różnicowe, gwarancje państwowe, systemy wsparcia dla niskoemisyjnych źródeł energii czy rynki mocy mogą odgrywać decydującą rolę w zapewnieniu opłacalności inwestycji jądrowych. Bez jasnych i trwałych zasad rynkowych trudno oczekiwać, by prywatny kapitał w dużej skali angażował się w projekty o horyzoncie zwrotu przekraczającym kilkadziesiąt lat.
Technologicznie sektor jądrowy stoi obecnie na progu istotnych zmian. Oprócz rozwijanych reaktorów generacji III+ oraz wspomnianych wcześniej SMR, prowadzone są intensywne prace badawcze nad reaktorami IV generacji, w tym konstrukcjami chłodzonymi gazem, metalem ciekłym czy solami stopionymi. Celem jest m.in. zwiększenie efektywności wykorzystania paliwa, ograniczenie ilości odpadów wysokoaktywnych, podniesienie bezpieczeństwa pasywnego oraz możliwość lepszego dostosowania pracy reaktorów do zmiennych warunków systemowych.
W kontekście stabilności krajowych systemów energetycznych interesujące są zwłaszcza technologie umożliwiające energetyce jądrowej pełnienie dodatkowych funkcji poza wytwarzaniem energii elektrycznej. Reaktory wysokotemperaturowe mogą produkować ciepło procesowe dla przemysłu chemicznego, rafinerii czy produkcji stali, zastępując w tych procesach paliwa kopalne. Ponadto energia jądrowa może być wykorzystana do wytwarzania wodoru niskoemisyjnego, co z kolei otwiera drogę do dekarbonizacji sektorów trudno redukowalnych, jak transport ciężki czy część procesów przemysłowych.
Rozwój technologii jądrowych łączy się również z nowymi wyzwaniami w obszarze cyberbezpieczeństwa. Coraz silniejsze powiązania między systemami sterowania, sieciami przesyłowymi i rynkami energii powodują, że infrastruktura jądrowa musi być chroniona nie tylko przed zagrożeniami fizycznymi, ale także cyfrowymi. Implementacja zaawansowanych systemów zabezpieczeń, wielopoziomowe architektury sieciowe oraz ciągłe szkolenia personelu w zakresie bezpieczeństwa informatycznego stają się nieodłącznym elementem eksploatacji nowoczesnych elektrowni jądrowych.
Nie można pominąć kwestii gospodarki odpadami promieniotwórczymi i likwidacji elektrowni po zakończeniu ich pracy. Odpowiedzialne zarządzanie odpadami, w tym opracowanie i wdrażanie rozwiązań w zakresie składowisk głębokich, ma znaczenie nie tylko środowiskowe, ale również systemowe. Jasne zasady finansowania i planowania całego cyklu życia elektrowni jądrowej pozwalają uniknąć obciążeń dla przyszłych pokoleń i zwiększają przewidywalność kosztów sektora, co pośrednio wpływa na stabilność ekonomiczną systemu energetycznego.
Wreszcie, ważnym elementem przemysłowego ekosystemu jądrowego są programy edukacyjne i naukowe. Utrzymanie kompetencji w dziedzinie fizyki jądrowej, inżynierii reaktorowej, radiochemii i materiałoznawstwa wymaga długoterminowych inwestycji w uczelnie, instytuty badawcze i centra szkoleniowe. Państwa, które nie rozwijają tych kompetencji, ryzykują uzależnieniem się od zagranicznych dostawców technologii i usług, co w dłuższej perspektywie może ograniczać elastyczność decyzji dotyczących kształtu krajowego miksu energetycznego.
Podsumowując przemysłowe, regulacyjne i technologiczne uwarunkowania rozwoju energetyki jądrowej, widać wyraźnie, że jej wpływ na stabilność krajowych systemów energetycznych wykracza daleko poza samą fizyczną produkcję energii. Tworzy rozległy ekosystem instytucji, kompetencji i infrastruktury, który – przy odpowiednim zarządzaniu – staje się jednym z najważniejszych filarów nowoczesnej, niskoemisyjnej i odpornej na kryzysy gospodarki.
